ಡಿಸೆಂಬರ್ 19, 2025ರಂದು ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದ(Bangladesh) ಮೈಮೆನ್ಸಿಂಗ್ ನಗರದಲ್ಲಿ ನಡೆದ ದೀಪು ಚಂದ್ರ ದಾಸ್ ಎಂಬ ಯುವಕನ ಹತ್ಯೆ ಕೇವಲ ಒಂದು ಕ್ರೂರ ಅಪರಾಧವಲ್ಲ; ಅದು ಒಂದು ರಾಷ್ಟ್ರದ ಮಾನವೀಯತೆ, ಕಾನೂನು ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮತ್ತು ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರ ಭದ್ರತೆ ಕುರಿತು ಗಂಭೀರ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಎತ್ತಿದೆ. Blasfemia ( ದೇವದೂಷಣೆ ) ಎಂಬ ಯಾವುದೇ ದೃಢ ಸಾಕ್ಷ್ಯವಿಲ್ಲದ ಆರೋಪದ ಮೇಲೆ, ಉಗ್ರ ಮಾಬ್ಗೆ ಒಬ್ಬ ನಿರಪರಾಧಿ ಯುವಕನನ್ನು ಒಪ್ಪಿಸಿದರೆಂದರೆ ಅದು ಅಲ್ಲಿನ ಆಡಳಿತ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಸಂಪೂರ್ಣ ವೈಫಲ್ಯವನ್ನೇ ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ.
25 ವರ್ಷದ ದೀಪು ಚಂದ್ರ ದಾಸ್ ದಲಿತ ಹಿಂದೂ ಕಾರ್ಮಿಕ. ತನ್ನ ಕುಟುಂಬದ ಏಕೈಕ ಆಧಾರ. “ನಾನು ನಿರಪರಾಧಿ” ಎಂದು ಕೂಗುತ್ತಿದ್ದ ಯುವಕನನ್ನು ಬೀದಿಯಲ್ಲಿ ಎಳೆದೊಯ್ದು ಹಲ್ಲೆ ಮಾಡಿ, ನಂತರ ದೇಹವನ್ನು ಸುಟ್ಟುಹಾಕಿದ ಘಟನೆ ಮಾನವೀಯತೆಯ ಮೇಲೆ ನಡೆದ ಘೋರ ದಾಳಿ. ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚು ಆತಂಕಕಾರಿ ಅಂಶವೆಂದರೆ, ಪೊಲೀಸರು ಅವನನ್ನು ರಕ್ಷಿಸುವ ಬದಲು ಮಾಬ್ಗೆ ಹಸ್ತಾಂತರಿಸಿದರು ಎಂಬ ಆರೋಪಗಳು. ಇದು ಕಾನೂನು ಪ್ರಭುತ್ವದ ಮೇಲಿನ ನಂಬಿಕೆಯನ್ನು ಧ್ವಂಸಗೊಳಿಸುವ ಘಟನೆ.
ಈ ದುರಂತವನ್ನು ಒಂದು ವೈಯಕ್ತಿಕ ಪ್ರಕರಣವಾಗಿ ಮಾತ್ರ ನೋಡಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಇದು ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂಗಳು ಮತ್ತು ಇತರ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿರುವ ವ್ಯವಸ್ಥಿತ ಭಯ ಮತ್ತು ಅಸುರಕ್ಷಿತ ಜೀವನದ ಪ್ರತಿಬಿಂಬ. ದೀಪುನ ಅಂತ್ಯಸಂಸ್ಕಾರಕ್ಕೂ ಜನರು ಭಯದಿಂದ ಹಾಜರಾಗಲಿಲ್ಲ ಎಂಬುದೇ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತ ಸಮುದಾಯದ ಮನಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಹೇಳುತ್ತದೆ. “ನಮ್ಮನ್ನು ನೋಡಲು ಸಹ ಸಹಿಸುವುದಿಲ್ಲ” ಎಂಬ ಸ್ಥಳೀಯ ಹಿಂದೂ ನಾಯಕರ ಮಾತುಗಳು ಕೇವಲ ಆತಂಕವಲ್ಲ, ಅದು ನಿತ್ಯದ ಬದುಕಿನ ಕಟು ಸತ್ಯ.
ಶೇಖ್ ಹಸೀನಾ ಸರ್ಕಾರದ ಪತನದ ನಂತರ, ರಾಜಕೀಯ ಅಸ್ಥಿರತೆಯ ನೆರಳಿನಲ್ಲಿ ಉಗ್ರ ಶಕ್ತಿಗಳು ಬಲ ಪಡೆದಿರುವುದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿದೆ. ಹಿಂದೂಗಳು, ಅಹ್ಮದಿಯಾ ಮುಸ್ಲಿಮರು ಮತ್ತು ಇತರ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರ ಮೇಲೆ ಹಲ್ಲೆಗಳು ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ಅಂತರರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಮಾನವ ಹಕ್ಕು ಸಂಸ್ಥೆಗಳ ವರದಿಗಳು ದಾಖಲಿಸಿವೆ. ಮನೆಗಳು, ವ್ಯಾಪಾರಗಳು, ದೇಗುಲಗಳು — ಯಾವುದೂ ಸುರಕ್ಷಿತವಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಸ್ಥಿತಿ ನಿರ್ಮಾಣವಾಗಿದೆ. ಇಂಟರಿಮ್ ಸರ್ಕಾರದ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಈ ಹಿಂಸೆಯನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸಲು ವಿಫಲವಾಗಿರುವುದು ಗಂಭೀರ ಚಿಂತೆಗೀಡು.
ಭಾರತದ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಮಹತ್ವದ್ದಾಗಿದೆ. ದೀಪು ಚಂದ್ರ ದಾಸ್ನ ಹತ್ಯೆಯನ್ನು “ಭಯಾನಕ” ಮತ್ತು “ಬಾರ್ಬರಿಕ್” ಎಂದು ಖಂಡಿಸಿರುವ ವಿದೇಶಾಂಗ ವ್ಯವಹಾರಗಳ ಸಚಿವಾಲಯದ ಹೇಳಿಕೆ, ಕೇವಲ ರಾಜತಾಂತ್ರಿಕ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲ; ಅದು ಅಂತರಾತ್ಮದ ಧ್ವನಿ. ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರ ರಕ್ಷಣೆ ಯಾವುದೇ ದೇಶದ ಆಂತರಿಕ ವಿಷಯ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ — ಅದು ಮಾನವ ಹಕ್ಕುಗಳ ಮೂಲಭೂತ ಪ್ರಶ್ನೆ.
ಈ ಹಂತದಲ್ಲಿ ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶ ಸರ್ಕಾರದ ಮುಂದೆ ಒಂದು ಸ್ಪಷ್ಟ ಆಯ್ಕೆಯಿದೆ: ಮೌನದ ಮೂಲಕ ಹಿಂಸೆಯನ್ನು ಉತ್ತೇಜಿಸುವುದೇ, ಅಥವಾ ದೃಢ ಕ್ರಮಗಳ ಮೂಲಕ ನ್ಯಾಯವನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸುವುದೇ? ದೋಷಿಗಳಿಗೆ ತಕ್ಷಣ ಶಿಕ್ಷೆ ನೀಡದೆ ಹೋದರೆ, ದೀಪು ಚಂದ್ರ ದಾಸ್ನ ರಕ್ತ ಕೇವಲ ಒಂದು ಕುಟುಂಬವಲ್ಲ, ಒಂದು ರಾಷ್ಟ್ರದ ಅಂತರಾತ್ಮವನ್ನೇ ಕಾಡುತ್ತಿರುತ್ತದೆ.
ಈ ಘಟನೆ ನಮ್ಮೆಲ್ಲರನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸುತ್ತದೆ — ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಹಿಷ್ಣುತೆ ಎಂಬ ಮೌಲ್ಯ ಎಲ್ಲಿದೆ? ಮಾನವೀಯತೆ ಎಲ್ಲಿ ಕಳೆದುಹೋಯಿತು? ದೀಪು ಚಂದ್ರ ದಾಸ್ನಂತಹ ಅಮಾಯಕರ ಬಲಿ, ದ್ವೇಷದ ರಾಜಕಾರಣಕ್ಕೆ ಕೊನೆಯಾಗಬೇಕು. ಹಿಂಸೆಯಲ್ಲ, ಶಾಂತಿ; ಭಯವಲ್ಲ, ಭರವಸೆ — ಇದೇ ಈ ದುರಂತದಿಂದ ಹೊರಹೊಮ್ಮಬೇಕಾದ ಸಂದೇಶ.
ದೀಪುನ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ನ್ಯಾಯ ಸಿಗಬೇಕು. ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರಿಗೆ ಭದ್ರತೆ ಸಿಗಬೇಕು. ಇದು ಕೇವಲ ಒಂದು ದೇಶದ ಹೊಣೆಗಾರಿಕೆ ಅಲ್ಲ — ಇದು ಸಂಪೂರ್ಣ ಮಾನವ ಸಮುದಾಯದ ನೈತಿಕ ಕರ್ತವ್ಯ.
ವಿಶೇಷ ವರದಿ- ರಾ.ಚಿಂತನ್
